+ Θεατρικό σκέτς "οι δυο κουφοί"
19:00 στο Πατινάζ, Μπαρουτάδικο
(Μυκηνών & Εδέσσης) Αιγάλεω
Για την υπεράσπιση του Πατινάζ, του Μπαρουτάδικου
Για την υπεράσπιση των χώρων πρασίνου, του δημόσιου χώρου
Για την υπεράσπιση των ζωών μας...
Κυριακή 1 Ιούλη - Πατινάζ, Μπαρουτάδικο
19:30 Θεατρικό σκέτς "οι δυο κουφοί "
20:30 Live Hip Hop JAM
Ακολουθεί το κείμενο
Ασφυκτιούμε.
Τό τσιμεντο, μας πνίγει. Τα φράγκα σας, βρωμάνε.
Ασφυκτιούμε στο φανταχτερό κόσμο του “εμπορεύματος”, όπου το “θέαμα” κυριαρχεί...
Παίρνουμε μια ανάσα σε παλιά εργοστάσια,
όπου στεγάζουμε τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα.
Και τα βγάζουμε βόλτα στα πάρκα και στις πλατείες...
Η μόνη περιουσία μας, τα πάρκα, οι πλατείες, το Μπαρουτάδικο, μαζί με τις στιγμές και τα λόγια μας.
Δυο λόγια, για τέσσερα χρόνια πίσω...
Πάνε -παρα κάτι-τέσσερα χρόνια από τότε που η δημοτική αρχή και εργολάβοι ονειρευόντουσαν έναν βρεφονηπιακό σταθμό - και πιο γεμάτες τις τσέπες τους.
Τη στιγμή που στο Αιγάλεω (και όχι μόνο) υπολειτουργούσαν και υπολειτουργούν όλοι οι υπόλοιποι παιδικοί σταθμοί και τα σχολειά.
Κρίση βλέπετε, και το ελληνικό κράτος γουστάρει να δίνει τα λεφτά σε μπάτσους, στρατό, δικαστές και τα ρέστα του σε επιδόματα, υγεία και εκπαιδευτικό σύστημα.
Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που η δημοτική αρχή και εργολάβοι ονειρευόντουσαν ένα κομμάτι "πράσινου" τσιμέντου, στο Πατινάζ. Ρε πάμε καλά; "Πράσινο" Τσιμέντο;
Ρε Πάμε καλά; Τσιμέντο στο Μπαρουτάδικο;*
Πάνε τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να μας καταστείλουν με κάθε μέσο που διέθεταν (μπάτσοι, ευυπόληπτοι πολίτες, δημοψηφίσματα, μεσοβέζικες - ψευτοπράσινοοικολογικές- κουραφέξαλα- λύσεις, λάσπη για όσους και όσες αντιστέκονταν), αλλά μάταιος κόπος.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια, για να φτάσουμε στο σήμερα...
Καλοκαίρι του 2018 και είμαστε ακόμη στο πατινάζ, “στη πίστα”, στο “Μπαρού”. Σφιγγουμε τις γροθιές και φωνάζουμε ‘’το πατινάζ θα μείνει’’.
"Ποτε δε θα υποκύψουμε, και όπως Ποτε δεν θα αφήσουμε να σκοτώνετε αργά το Μπαρουτάδικο.”
Και ρωτάμε, χωρίς να πάρουμε απάντηση “ποιός θα τολμήσει να το πάρει;”
Μετά από τέσσερα χρόνια, οι στίχοι πιο ώριμοι, πιο στοχευμένοι, ένα κομμάτι μας, οι λούπες και τα μπιτ πιο δυνατά, ο χορός πιο έντονος, τα σπρέι στη τσάντα, όπως πάντα, η δίψα για skate άσβηστη,οι γροθιές σφιγμένες και με τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα να “καίνε” ανάμεσα στα δέντρα...
Τό τσιμεντο, μας πνίγει. Τα φράγκα σας, βρωμάνε.
Ασφυκτιούμε στο φανταχτερό κόσμο του “εμπορεύματος”, όπου το “θέαμα” κυριαρχεί...
Παίρνουμε μια ανάσα σε παλιά εργοστάσια,
όπου στεγάζουμε τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα.
Και τα βγάζουμε βόλτα στα πάρκα και στις πλατείες...
Η μόνη περιουσία μας, τα πάρκα, οι πλατείες, το Μπαρουτάδικο, μαζί με τις στιγμές και τα λόγια μας.
Δυο λόγια, για τέσσερα χρόνια πίσω...
Πάνε -παρα κάτι-τέσσερα χρόνια από τότε που η δημοτική αρχή και εργολάβοι ονειρευόντουσαν έναν βρεφονηπιακό σταθμό - και πιο γεμάτες τις τσέπες τους.
Τη στιγμή που στο Αιγάλεω (και όχι μόνο) υπολειτουργούσαν και υπολειτουργούν όλοι οι υπόλοιποι παιδικοί σταθμοί και τα σχολειά.
Κρίση βλέπετε, και το ελληνικό κράτος γουστάρει να δίνει τα λεφτά σε μπάτσους, στρατό, δικαστές και τα ρέστα του σε επιδόματα, υγεία και εκπαιδευτικό σύστημα.
Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που η δημοτική αρχή και εργολάβοι ονειρευόντουσαν ένα κομμάτι "πράσινου" τσιμέντου, στο Πατινάζ. Ρε πάμε καλά; "Πράσινο" Τσιμέντο;
Ρε Πάμε καλά; Τσιμέντο στο Μπαρουτάδικο;*
Πάνε τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να μας καταστείλουν με κάθε μέσο που διέθεταν (μπάτσοι, ευυπόληπτοι πολίτες, δημοψηφίσματα, μεσοβέζικες - ψευτοπράσινοοικολογικές- κουραφέξαλα- λύσεις, λάσπη για όσους και όσες αντιστέκονταν), αλλά μάταιος κόπος.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια, για να φτάσουμε στο σήμερα...
Καλοκαίρι του 2018 και είμαστε ακόμη στο πατινάζ, “στη πίστα”, στο “Μπαρού”. Σφιγγουμε τις γροθιές και φωνάζουμε ‘’το πατινάζ θα μείνει’’.
"Ποτε δε θα υποκύψουμε, και όπως Ποτε δεν θα αφήσουμε να σκοτώνετε αργά το Μπαρουτάδικο.”
Και ρωτάμε, χωρίς να πάρουμε απάντηση “ποιός θα τολμήσει να το πάρει;”
Μετά από τέσσερα χρόνια, οι στίχοι πιο ώριμοι, πιο στοχευμένοι, ένα κομμάτι μας, οι λούπες και τα μπιτ πιο δυνατά, ο χορός πιο έντονος, τα σπρέι στη τσάντα, όπως πάντα, η δίψα για skate άσβηστη,οι γροθιές σφιγμένες και με τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα να “καίνε” ανάμεσα στα δέντρα...
Το τσιμέντο, μας πνίγει/ τα φράγκα, μας βρωμάνε/ στις πλατείες και στα πάρκα ανασαίνουμε
Υπόγειος Ήχος - Ιούνης 2018 (update)
