Για το "σπίτι" μας ...
Από το Μάρτη του 2011, έχει ζωή, όταν αποφασίσαμε να βάψουμε το γκρίζο της εγκατάλειψης, το μαύρο του ατομισμού, με τα πιο όμορφα χρώματα, της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας των αρνήσεών μας. Έχοντας απέναντί μας, ρατσιστές, μπάτσους, ιδιοκτήτες, φασίστες,αφεντικά, τον κόσμο που κυριαρχεί το χρήμα.
Έχουμε περάσει, πολλοί και πολλές, από εδώ, για έναν καφέ στην αυλή, τις Τρίτες στον Υπόγειο Ήχο, για να αράξουμε στον πλάτανο, στην πλατεία στα ΚΑΠΗ, για να δούμε ταινίες – ντοκιμαντέρ και όχι τα σκουπίδια που «επιβιώνουν» στις οθόνες των σαλονιών, για να συζητήσουμε για τα ζόρια μας, τα μεροκάματα, τα σπασμένα ωράρια, τα σπασμένα νεύρα μας, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, για να γυμναστούμε στον πρώτο όροφο, να διαβάσουμε, να γράψουμε, να παίξουμε θέατρο του καταπιεσμένου, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να… , να κατέβουμε στο δρόμο ο ένας δίπλα στον άλλο, η μια δίπλα στην άλλη, κόντρα σε όλα τα σκατά που υποτιμάνε τις ζωές μας.
Πάντα στη μεριά «των από κάτω» της κοινωνίας, τους μετανάστες, τους άστεγους, τους τοξικοεξαρτημένους, τους τρελούς, τις γυναίκες, τους γκέι, τους ανέργους, τους καταπιεσμένους, τους εργάτες, την «τάξη» μας…
Το Παπουτσάδικο ήταν, είναι και θα είναι εδώ. Είμαστε εδώ…
Δεν μας φοβίζουν εισαγγελικές παρεμβάσεις.
Δεν μας φοβίζουν καταγγελίες ιδιοκτητών.
Δεν μας τρομάζουν πιθανές-απίθανες εκκενώσεις.
Μας πεισμώνουν και μας κάνουν «ένα», καθώς σφίγγουμε τις γροθιές μας.
8 Ιούνη 2017, Κατάληψη Παπουτσάδικο
Υ.Γ. Και κρατήστε το καλά, ότι οι καταλήψεις δεν είναι μόνο τα ντουβάρια, είναι οι σχέσεις και οι ζωές που χτίζουμε κάθε μέρα σε ένα κόσμο που ονειρευόμαστε τους εφιάλτες σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου